ကြဲၿပားေသာအၿမင္

အတန္းထဲတြင္ၿဖစ္သည္။
ဆရာကတပည့္တုိ့ကုိပုံၿပင္ေလးတစ္ပုဒ္ ေၿပာၿပေနသည္။
တပည့္တုိ့
ေရွးေရွးတုန္းကေပါ့ ေတာအုပ္ၾကီးတစ္အုပ္ရဲ့ အလယ္မွာေရကန္ၾကီးတစ္ကန္ရွိတယ္ကြဲ့
အဲ့ဒီေရကန္ၾကီးထဲမွာ ငါးေတြဟာ ေပ်ာ္ရြင္စြာေနက်တာေပါ့၊
ေရကန္ၾကီးရဲ့ မနီးမေ၀းသစ္ပင္ၾကီးတစ္ပင္မွာေတာ့ ဗ်ဳိင္းတစ္ေကာင္ေနတယ္တဲ့
ဒီလုိနဲ့ေႏြရာသီေရာက္လာတဲ့အခါမွာ ငါးေတြေနတဲ့ေရကန္ၾကီးဟာခန္းေခ်ာက္သြားတာေပါ့
သာယာဆုိၿပည္ေနတဲ့ေရကန္ၾကီးဟာ ေခ်ာက္ကက္ကက္ၾကီးၿဖစ္သြားေတာ့တာေပါ့။
ငါေတြဒုကၡေရာက္ကုန္ၾကတာေပါ့ကြယ္
အဲ့ဒီခ်ိန္မွာပဲ ကန္ၾကီးရဲ့မနီးမေ၀းသစ္ပင္မွာေနတဲ့ဗ်ိဳင္းက ေရကန္ရဲ့ကန္းစက္နားကုိလာၿပီး
“အေဆြငါးတုိ့ ဒီေတာအုပ္ရဲ့ ဟုိဘက္မွာ အလြန္တရာမွသာယာတဲ့
ေရကန္ၾကီးတစ္ကန္ရွိပါတယ္ အဲ့ဒီကန္ၾကီးကုိၿမင္မိၿပီးငါ့မွာ
သင္တုိ့ကုိကယ္ခ်င္တဲ့ဆႏၵၿဖစ္ေပၚမိတယ္
သင္တုိ့လိုက္မယ္ဆုိရင္ လုပ္အားဒါနၿပဳပါရေစ”
ဗ်ဳိင္းရဲ့စကားကုိအၾကားေတာ့ အခ်ိဳ့ငါးေတြဟာ
“ငါတုိ့ေသေဘးကလြတ္ေတာ့မယ္ ဗ်ဳိင္းရဲ့ေနာက္ကုိလိုက္က်မယ္”ေပါ့။
အဲဒီငါးေတြထဲကအသိညဏ္ရွိတဲ့ငါးကေလးကေတာ့
“အေဆြငါးတုိ့ ငါတုိ့ငါးဆုိတာဗ်ဳိင္းရဲ့ အစာပဲ သူ့ကုိယုံလို့လိုက္သြားရင္
သူမစားဘူးလို့ ဘယ္သူအာမခံရဲလဲ အဲဒီေတာ့ဒီဗ်ိဳင္းရဲ့စကားမွန္မမွန္
အကြ်န္ဳပ္လိုက္ၿပီးၾကည့္မယ္ ၿပီးမွသင္တုိ့လိုက္က်ပါ”
ဗ်ိဳင္းကလဲေကာင္းပါၿပီဆုိၿပီး အဲ့ဒီငါးငယ္ေလးကုိ အလြန္အင္မတန္မွ
ၾကည္လင္သာယာတဲ့ ေရကန္ၾကီးတစ္ကန္ကုိလိုက္ၿပတာေပါ့။
ငါးကေလးကလဲသူ့ရဲ့ငါးေတြကုိ ေရကန္ၾကီးဟာ သာယာလွေၾကာင္း
သူ့ကုိဗ်ိဳင္းကလဲညင္ညင္သာသာေခၚေဆာင္သြားေၾကာင္းၿပန္လာေတာ့ေၿပာၿပတာေပါ့
ေသေဘးကုိေၾကာက္ေနတဲ့ငါးေတြဟာလဲ သူအရင္လိုက္မယ္ငါအရင္လိုက္မယ္ေပါ့
ဗ်ိဳင္းကေတာ့ “အေဆြတုိ့ငါ၏ ႏႈတ္သီးသည္အလြန္အင္မတန္မွေသးငယ္ေသာေၾကာင့္
တစ္ေခါက္လွင္တစ္ေကာင္ႏႈံးငါပုိ့ေပးပါမည္”
ဒီလိုနဲ့ဗ်ုိဳင္းဟာတစ္ေခါက္လွ်င္တစ္ေကာင္နႈံး ႏႈတ္သီးနဲ့ခ်ီၿပီးပုိ့ေပးပါတယ္
ငါးေတြေမွ်ာ္လင့္ေနတဲ့ သာယာမႈအေပါင္းခေညာင္းေနတဲ့ ေရကန္ၾကီးဆီကုိေတာ့မဟုတ္ပါဘူး
ငါးေတြမသြားခ်င္ပါဘူးဆုိတဲ့ မရဏလမ္းဆီကုိေလ။
ဗ်ိဳင္းဟာ ငါးတစ္ေကာင္ၿပီးတစ္ေကာင္္ကုိႏႈတ္သီးနဲ့ခ်ီၿပီး
ေရကန္ၾကီးဆီကုိပုိ့ေပးမယ္ဆုိကာ သူေနတဲ့သစ္ပင္ဆီကုိပဲခ်ီသြားၿပီး
သူရဲ့သန္မာတဲ့ေခ်ေတြနဲ့ညွက္ကာ စိန္ေၿပနေၿပနဲ့စားေတာ့တာေပါ့။
ဒီလိုနဲ့ကန္ထဲကငါးေတြဟာ တစ္ေကာင္ၿပီးတစ္ေကာင္ကုန္သြားလိုက္တာ
ကန္ထဲမွာငါးေတြတစ္ေကာင္မွမရွိေတာ့ပဲ ပုဇြန္လုံးတစ္ေကာင္သာက်န္ေတာ့တယ္ေလ။
အစားတက္မက္တဲ့ဗ်ိဳင္းဟာ ပုဇြန္လုံးကုိလည္း
“အေဆြပုဇြန္လုံး ငါးေတြကေတာ့ ေဘးလြတ္ရာကုိေရာက္ကုန္က်ၿပီ
အေဆြေရာမသြားခ်င္ဘူးလား”
ပုဇြန္လုံးက စဥ္းစားတယ္ေလ “ငါးဆုိတာဗ်ိဳင္းရဲ့ အစာပဲ ဗ်ိဳင္းဟာ
သူ့ရဲ့အစာၿဖစ္တဲ့ငါးေတြလြတ္တယ္ဆုိတာဘယ္နီးနဲ့မွမၿဖစ္နုိင္ဘူး
ငါ့ကုိလဲငါးေတြလိုပဲ သူစားရေအာင္ၾကံစည္တာပဲၿဖစ္ရမယ္” လုိ့ေတြးၿပီး
“အေဆြဗ်ိဳင္း ငါးေတြကေတာ့ခႏၵာကုိကေသးေတာ့ သင့္ႏႈတ္သီးနဲ့ဆန့္တာေပါ့
ငါ့မွာေတာ့ ခႏၵာကုိကၾကီးတဲ့ အတြက္သင္ခ်ီနုိင္မည္မဟုတ္
ဒီေတာ့သင့္ရဲ့လည္ပင္းကုိငါ့တက္မနဲ့ညွက္ၿပီးလိုက္ရမည္ဆုိလ်ွင္လိုက္ပါမည္”
ဗ်ိုဳင္းကလဲ ဒီပုဇြန္လည္းငါ့အစာၿဖစ္ေတာ့မယ္ဆုိတဲ့ အေတြးေလးနဲ့ေခၚသြားတာေပါ့
ဗ်ိဳင္းကသူ့ရဲ့ထုံးစံအတုိင္း ပထမေရကန္ၾကီးဆီကုိတဲ့တဲ့ၿပန္သြားၿပီး ေရကန္နားလဲေရာက္ေရာ
ေရကန္ထဲကုိမဆင္းပဲ သူေနတဲ့သစ္ပင္ၾကီးဆီကုိၿပန္သြားေတာ့တာေပါ့
ဗ်ိဳင္းရက္လုပ္ရက္ေတြကုိသတိထားေနတဲ့ပုဇြန္လုံးကဗ်ိဳင္းလမ္းေၾကာင္းေၿပာင္းေနတာကုိသိေတာ့
“အေဆြဗ်ိဳင္းငါ့ကုိ ဘယ္ေခၚသြားမလု့ိလဲ သင္ေၿပာေတာ့ေရကန္ၾကီးဆီကုိေခၚသြားမယ္ဆုိ
ခုသင္သြားေနတာကတစ္ၿခားစီပဲ”
ပုဇြန္ကအဲလိုေၿပာေတာ့ဗ်ိဳင္းကေအာင္နုိင္သူေလသံနဲ့ၿပန္ေၿပာတယ္ေလ
“ဒီမွာပုဇြန္ ဟုိမွာၾကည့္လိုက္စမ္းေတြ့တယ္မုိ့လား ငါးအရုိးပုံၾကီးေလ
မင္းလဲသူတုိ့ေနာက္ကုိလုိက္ရမယ္ေလ ငါ့အစာၿဖစ္တဲ့မင္းတုိ့ကုိငါကကယ္တင္တယ္ဆုိရင္
ဗ်ိဳင္းေတြရဲ့ရာဇ၀င္မွာငါေလာက္မုိက္မဲတဲ့ဗ်ဳိင္းရွိေတာ့မွာမဟုတ္ဘူးကြ
ခုမင္းအလွည့္ေလ မင္းလဲငါ့လက္ခုတ္ထဲကေရၿဖစ္ပါၿပီကြ”
“မင္းလက္ခုတ္ထဲကေရဟာ အစိတ္ေရဆုိတာမင္းမသိဘူးလား”လို့
ပုဇြန္ကေၿပာလဲေၿပာ သူ့ရဲ့သန္မာတဲ့လက္မၾကီးေတြနဲ့ဗ်ိုင္းရဲ့လည္ပင္းကုိညွစ္ေတာ့တာေပါ့။
ေသေဘးကုိေၾကာက္တဲ့ဗ်ိုဳင္းဟာ ပုဇြန္ကုိေရကန္းစက္ေရာက္ေအာင္လိုက္ပုိ့ေပးရေတာ့တာေပါ့။
ကန္းစက္လဲေရာက္ေရာပုဇြန္က သူ့ရဲ့သန္မာတဲ့လက္မၾကီးေတြနဲ့ ဗ်ိဳင္းရဲ့လည္ပင္းကုိတိခနဲ
ပ်က္ေအာင္ညွက္ၿပီး ေရကန္ထဲကုိဆင္းသြားေတာ့တာေပါ့ကြယ္။
***********************************************************************
တပည့္တုိ့ပုံၿပင္ေလးကေတာ့ဒါပါပဲ
တပည့္တုိ့ငယ္ငယ္ေလးကတည္းကဒီပုံၿပင္ေလးကုိဖတ္ခဲ့ဘူးၿပီးသားပါ
ဆရာေၿပာခ်င္တာက ဒီပုံၿပင္ေလးရဲ့ဇာတ္ေကာင္ေတြကုိလူသုံးေရာက္နဲ့ႏႈိင္းမယ္။
အသိညဏ္မရွိၿပီးသူမ်ားေၿပာတာကုိယုံတဲ့ ငါးေတြကုိ ပထမလူအၿဖစ္သက္မွတ္မယ္။
ေကာက္က်စ္စဥ္းလည္းတဲ့ ဗ်ိဳင္းကုိ ဒုတိယလူအၿဖစ္သက္မွတ္မယ္
ညဏ္အေမွ်ာ္ၿမင္နဲ့ၿပည့္ဆုံတဲ့ ပုဇြန္လုံးကုိေတာ့ တတိယလူအၿဖစ္သတ္မွတ္မယ္။
တပည့္တုိ့ဒီလူသုံးမ်ိဳးထဲမွာ တပည့္တုိ့ဟာ ဘယ္လိုလူမ်ိဳးၿဖစ္ခ်င္ၾကလဲ။
ဆရာကအဲလိုေမးေတာ့ေက်ာင္းသားအမ်ားစုက တတိယလူၿဖစ္ခ်င္တယ္လို့ ေၿဖၾကတာေပါ့
အဲ့ဒီခ်ိန္မွာပဲ ေက်ာင္းသားေလးတစ္ေယာက္က လက္ညွိးေထာင္ၿပီးသူ့ဆရာကုိခြင့္ေတာင္းတယ္
“ဆရာကြ်န္ေတာ္ေၿပာပါရေစ”
အခန္းတစ္ခုလုံးလည္းတိက္ဆိက္ေနတယ္ေလ ေက်ာင္းသားေလးရဲ့အေၿဖကုိ
အားလုံးကေမ်ွာ္လင့္ေနက်တာေလ
“ဆရာ ကြ်န္ေတာ္စဥ္းစားမိတာကေတာ့ ဒီၿပႆနာၿဖစ္လာခ်င္းရဲ့တရားခံကုိပဲ
ဒီၿပႆနာဘယ္ကစလဲလို့ အေၿဖရွာၾကည့္ေတာ့ ေရကန္ထဲမွာေရမရွိခ်င္းဆုိတာကစတာပဲ
တပည့္ကေတာ့သုံးမ်ိဳးထဲမွာ တစ္မ်ိဳးမွမၿဖစ္ခ်င္ဘူး
ေရကန္ထဲမွာေရရွိလာေအာင္ၿဖည့္ေပးနုိင္တဲ့သူပဲၿဖစ္ခ်င္တယ္”
သူငယ္ခ်င္းမင္းေရာဘယ္လိုလူမ်ိဳးၿဖစ္ခ်င္ေသးလဲကြာ။
မွတ္ခ်က္။ ။ကြ်န္ေတာ့္ဆရာရဲ့ဆုံးမစကားေလးကုိၿပန္လည္ေရးထားခ်င္းပါ။